Mijn verhaal

In de afgelopen jaren ben ik er achter gekomen dat ik een rol heb om deze boodschap te verspreiden.

Ik hou van mensen en zie perfectie in jouw imperfecties. Jezelf appreciëren en waarderen is daarbij het hoogste goed. Maar het is vaak moeilijk om jezelf uit te drukken en te laten zien wie je in je kern bent, mede door de druk vanuit de maatschappij.

Onze leef- en denkwereld veranderde in mijn ogen drastisch sinds Corona. Ingeënt of niet, mensen werden kouder en killer ten opzichte van elkaar.

Waarden en normen zoals respect, vertrouwen, timing, planning, beloftes nakomen,…

Waar zijn die naartoe?

Misschien wordt het wel eens tijd dat we allemaal terug wat verdraagzamer worden.

Ik streef – misschien wat idealistisch – nog steeds naar een wereld waar wat minder naar ‘ik’ gekeken wordt en wat meer naar “wij”.

Tenslotte zijn we niet allemaal gelijk, maar absoluut wél gelijkwaardig!

Hoe kan het, dat in 2024 inclusiviteit en diversiteit voor velen nog steeds niet van toepassing is?

Daar wil ik met mijn plekje op deze wereld graag verandering in brengen.

Aangenaam!

Ik ben Inge, 39 jaar. Geboren en getogen in Tongeren, de oudste stad van België.

Als enig kind werd ik overladen door liefde van mijn prachtige grootouders, kreeg ik een degelijke opvoeding en een warme, geborgen thuis. Ik kon onbezorgd kind zijn. Stoeien tussen de beestjes en het groen.

Ik was nergens liever dan buiten. Spelen, lachen, kampen bouwen, kortom volop kind zijn! 

Na die fantastische kindertijd, volgde mijn jeugd, mijn talrijke studies, enkele prachtige relaties, maar ook veel twijfels en verkeerde keuzes.

Ik heb een goede intuïtie, maar ik heb er de voorbije 39 jaar veel te weinig naar geluisterd en naar gehandeld. De eerste 30 jaar van mijn leven heb ik altijd de blije, joviale en enthousiaste kant van Inge getoond. Ik deed weinig met mijn eigen emoties en twijfels, maar loste des te liever de problemen van anderen op.

Iets betekenen voor mensen die het minder goed hebben in deze maatschappij zat er al vroeg in. Gedurende 17 jaar was ik bestuurslid bij De Schakelaar: een vereniging in Tongeren voor gezinnen met kinderen in kansarmoede. We organiseerden evenementen en regelden zoveel mogelijk structureel voor deze gezinnen om wat meer ruimte op alle vlakken te creëren. Ook in mijn werk als Arbeidscoach hielp ik mensen die ver van de arbeidsmarkt verwijderd waren. Zij kwamen uit detentie, hadden verslavingen, financiële, fysieke/mentale moeilijkheden, enz. Vaak een combinatie van dit alles.

Hoe spontaan en vrolijk ik ook leek: ondertussen speelden er een aantal fundamentele problemen. Problemen rondom mijn relatie, kinderwens, werk, een switch tussen studies, gezondheid, financieel en hoe ik me bij dit alles écht voelde. Er was bijna geen enkel paaltje in mijn leven dat nog recht stond. Ik had het gevoel (onterecht!) dat ik bij niemand terecht kon. Ik wou het allemaal zelf oplossen. Iets wat ik tot op de dag van vandaag moeilijk vind: hulp vragen! Ondertussen heb ik geleerd dat ik op een stevige achterban van vele goede vrienden en mijn prachtige ouders, kan terugvallen!

Maar voor dit besef, wilde ik liever dat het licht uit zou gaan voor mezelf (en niet meer “spot aan”). Ik wou letterlijk van de wereld verdwijnen. En daar zou ik rust bij hebben. Gelukkig ben ik na veel vallen en opstaan weer opgekrabbeld. Ik moest letterlijk en figuurlijk weer leren stappen, eten, leven…

Ik voel dat er meerdere redenen zijn waarom ik hier vandaag nog ben en één daarvan is Alivio.

In die donkere periode en de daaropvolgende jaren heb ik een aantal duidelijke besluiten genomen:

  • Ik wil mij niet meer afhankelijk voelen van (de nukken van) iemand anders.
  • Ik wil niet meer voor een baas werken.
  • Ik wil vanuit mijn ervaring, voluit mijn eigen leven “léven”.

Als ik daarbij ook nog van betekenis kan zijn voor anderen, een luisterend oor kan bieden, alles wat ik leuk vind met elkaar kan combineren, maar ook mijn gasten een super fijne vakantieplek kan bieden, maakt me dat oprecht gelukkig!

Die donkere periode ligt gelukkig al een hele tijd achter mij. Maar dat wilt niet zeggen dat het leven niet stevig kan natrappen! Na het verliezen van mijn werk eind 2022 en een stevige relatiebreuk eind 2023 moest ik snel op zoek naar een tijdelijke woonst. Ik kon terecht in een vakantiewoning te Riemst. Ik werd door mijn toenmalige partner op straat gezet (bijna letterlijk van dag 1 op dag 2) en had geen andere keuze dan snel te verhuizen. Wat doe je op zo’n moment? Terug naar je ouders? Contractueel huren voor minstens 12 maanden. Iets kopen zonder na te denken?

Ik had geen idee hoe lang ‘deze hel’ zou duren, maar ik wist wel dat ik me zo vrij mogelijk wilde voelen. Ik verbleef dan ook vanaf half augustus 2023 in een vakantiehuisje te Riemst, waar ik gigantisch veel te danken heb aan de eigenaren. Ik had er mijn privé ruimte, maar ik kon ook altijd bij iemand terecht. Hoe moeilijk ook, mede dankzij Martijn behield ik wél mijn positieve kijk op de wereld.

Ik heb uren geijsbeerd in de tuin. Ik heb geschreeuwd en me wanhopig gevoeld. Die fantastische tuin en de planten kunnen enkele jaren verder met het water van mijn tranen! Het was de hel, maar ik kon altijd terecht bij die mensen, wanneer ik een babbel nodig had, een schouder, een luisterend oor. De pintjes stonden altijd koud.

Ze vroegen me mee weg of ik mocht op het terrein wat helpen om mijn gedachten te verzetten.

Voor hen waren het slechts kleine dingen, voor mij heeft het een wereld van verschil gemaakt!

Ik zal Martijn en Frederique eeuwig dankbaar zijn voor die plek wat voor altijd in mijn hart zit en geloof me, die eigenaars werden vrienden voor het leven!

Daar had ik de keuze: wegkwijnen of mijn droom najagen, die me eigenlijk al bijna 20 jaar bezighoudt. Ik voelde: dit wilde ik ook! En misschien nu meer dan ooit! Rust, privacy en een veilig gevoel aan anderen bieden. Dus ik ging snel op zoek naar B&B’s om te kopen, huizen om te verbouwen. Op 8 weken tijd heb ik 23 handelspanden en woningen bezocht. Eén van de laatste op m’n lijstje lag ik Lummen. De immomakelaar opende de deur en ik slaakte een zucht van opluchting.

Ik voelde me er dadelijk thuis!

Het was een huis, waar ik 2 kamers volledig heb laten verbouwen en het stalletje in de tuin werd een volwaardig op zichzelf staand huisje.

Het was ontzettend hard werken! 8 maanden meer dan fulltime verbouwen en relevante opleidingen volgen. 16 uur per dag werken was geen uitzondering! Alles werd eerst afgebroken: in de huisjes, de tuin, de oprit. Om daarna aan de opbouw te beginnen. Niet te onderschatten wat dit allemaal met zich meebrengt. Van de inboedel kiezen in bepaalde stijlen. Tot bijna dagelijks de Hubo & Gamma binnenspringen. Kleuren kiezen, spullen bestellen, meubels in elkaar draaien, een tuin onderhouden,  marketing voeren, tot een hele boekhouding op poten zetten. De lijstjes en takenplanningen waren EIN-DE-LOOS.

Het kostte bloed, zweet en tranen. Kortom: een bumpy ride!

Maar ook ontzettend magisch om te zien wat mijn vele vrienden,

mijn ouders en ikzelf verwezenlijkt hebben.

Ilse, jouw hulp en het feit dat ik 24/7 bij je terecht kon heeft voor mij een groot verschil gemaakt.

Je was er altijd! Ik ben je ongelooflijk dankbaar, voor alles!

Naast de talloze renovatieperikelen en ‘De Wet van Murphy’, ben ik ook ontzettend trots op mijn eigen doorzettingsvermogen. Ik heb het wel eens gedacht, maar nooit werd de handdoek in de ring gegooid (ondanks alles, dat lees je later wel eens in de blogs ;-)).

Ik wil zo graag jullie gastvrouw zijn!

Alles wat deze vakantiehuizen maakt (of kraakt), zit in mijn DNA.

Ik ben sociaal. Ik hou van mensen. Ik ben altijd commercieel bezig geweest. Ik kan verkopen.

Maar ik heb ook die heel zorgende kant en wil dat iedereen rond mij het goed heeft.

Verder heb ik ontdekt dat ik ontzettend groene vingers heb en op bepaalde vlakken best wel handig ben, dus dat is mooi meegenomen. 🙂

Ondanks, of dankzij, alle tegenslagen ben ik erg gegroeid als mens.  Ik hoop dat ik anderen d.m.v. mijn ervaringen kan en mag inspireren om er gewoon te zijn. Om jouw leven te leven en niet dat van iemand anders! Tot 2023 was ik voornamelijk de dromen van anderen aan het verwezenlijken. Ik hoop nog steeds van betekenis te zijn, maar wel vanuit mijn eigen droom.

Voor mijn gastenaccommodatie heb ik gekozen voor de naam: Alivio.

Alivio betekent in het Spaans/Portugees verlichting/opluchting.

Lummen komt van Lumen en betekent ‘licht’.

Vind hier je plek waar alles lichter wordt en waar jouw lichtje terug mag branden.

Deze plek is voor mij een metafoor van opnieuw ‘zien’.

Een plaats waar iedereen gezien mag worden.

Voor mij is Alivio veel meer dan ‘overnachten’.

Ik wil mijn gasten – hoe kort of hoe lang ze hier ook verblijven – hetzelfde gevoel van ‘thuis’ laten ervaren, zonder alle drukte er omheen.

Een plek waar ze met hun eigenaardigheden helemaal zichzelf kunnen zijn.

Hier is ruimte voor een echte hartconnectie voor mensen uit alle hoeken van de wereld, alle lagen van de bevolking, alle kleuren, alle vormen, alle maten. Iedereen is hier gelijkwaardig, zal gehoord & gezien worden. Met een lach, een traan, een wijntje, …

Kom het dan zeker ter plekke ervaren!

Ik kijk alvast uit naar jouw verhalen, bij een frisse huiscocktail. 😉

Liefs,

Schrijf je in op de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van aanbiedingen, promoties en andere leuke weetjes.
Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.